ბლოგზე ავტვირთვეთ ტრეინიგზე შექმნილი პორთფოლიო
განვაახლეთ ჩვენი პორთფოლიოს დათვალიერება,
გავლილი ინფორმაციის განმეორება.
დიდი მადლობა გაწეული შრომისათვის.
Sunday, March 13, 2016
Saturday, March 12, 2016
Monday, March 7, 2016
სოხუმელი ბერძენის ხრისტო ალექსანდრიდის
შვილი იყო იანგული. ნაფოტივით თხელსა და ბეჭებგანიერს სწორი, ლამაზი ცხვირი, ნახშირივით
შავი თვალები და მაიმუნივით გრძელი ხელები ჰქონდა. რომ იდგა, მუხლებამდე წვდებოდა უზარმაზარი
ტორები. თოთხმეტი წლისა იყო. თავის ტოლ უბნის ბიჭებს შიშის ზარს სცემდა. საოცარი ჩხუბი
იცოდა, ორ-სამ ბიჭს ერთად გაასილაქებდა, ხელს არ გაანძრევინებდა. კატასავით სწრაფი
იყო, კაჟივით მაგარი და ჯანმრთელი. ზამთარ-ზაფხულ სატინის შავი ხალათით დადიოდა, მკერდგაღეღილი.
ვენეციის გზატკეცილზე ცხოვრობდა, მდინარე
ჩალბაშის პირას, მამამისთან ერთად. დედა ისე პატარას გარდაცვლოდა, არც კი ახსოვდა.
მიწის ნაკვეთი ჰქონდათ, ხელისგულისოდენა ბოსტნით. ერთი ძროხა ჰყავდათ, ერთიც ნაცრისფერი
ჩოკინა. რძეს, მაწონს და მწვანილს ჰყიდდნენ მეზობლებში და სოხუმის ბაზარში, იანგული
არსად არ სწავლობდა, მამამისს ეხმარებოდა მეურნეობაში და ხანდახან ვირსაც დაჰყვებოდა
სავაჭროდ. დანაარჩენი დრო ქუჩაში იყო გადებული. რკინიგზის გადასასვლელთა იდგა ხოლმე,
სკოლიდან დაბრუნებულ ბიჭებს ჯიბეებს უჩხრეკდა, ზოგს ძალით, ზოგს ნებით, თუთუნს, ხურდა
ფულს, ბრჭყვიალა ნივთებს, ჯაჭვებს, ფერად ფანქრებს, კალმისტრებს ართმევდა, მეორე დღეს
იმავე ნივთებს იმავე ბიჭებთან შეღავათიან ფასებში ჰყიდდა. მერე თავიანთსავე ფულზე ეთამაშებოდა,
უგებდა, ჯიბეებგატენილი ბრუნდებოდა შინ.
ასე გრძელდებოდა ყოველდღე.
ამ თოთხმეტი წლის დიქტატორს ყურმოჭრილ
მონებად ჰყავდა მთელი ვენეციის გზატკეცილის ბიჭები და მათ შორის ჩემი დეიდაშვილი კოკაც.
უბნის ყოჩი იყო იანგული.
ჩვენი ნაცნობობა 1938 წლის შემოდგომაზე
დაიწყო. დეიდაჩემმა ნინამ, ობლობა რომ არ მეგრძნო, თბილისიდან ჩამოსული მეორე დღესვე
მთელ სოხუმში სახელგანთქმულ მუსიკის მასწავლებელ ელენა მიხაილოვნა ნავდროდსკაიასთან
მიმიყვანა და მუხლებში ჩაუვარდა:
- ობოლია, დედამისი ვიოლინოზე ატარებდა,
უდედობა და ობლობა რომ არ იგრძნოს, უარს ნუ მეტყვით; სხვას რომ ახდევინებთ, ორი იმდენი
გამომართვით, ოღონდ აიყვანეთო.
ნავროდსკაიამ ჯერ სმენა გამისინჯა, მერე
ნოტების კითხვაში გამომცადა, თითებზე დამხედა, ნიკაპის ქვეშ ხელით კოჟრი მომისინჯა,
ერთხანს იყოყმანა, შემდეგ მეორე ოთახში გავიდა. ვიოლინო გამოიტანა, სიმები მოუშალა
და ააწყვეო, მითხრა. დეიდაჩემი შეშინებული მიყურებდა და, როდესაც ვიოლინო ავაწყვე,
შვებით ამოისუნთქა.
- აბა, ახლა ბეთჰოვენის „ზაზუნა“ დაუკარი!
- მითხრა ელენე მიხაილოვნამ, სავარძელში ჩაჯდა და მოსასმენად მოემზადა. ბეთჰოვენის
ხსენებაზე დეიდაჩემს საქციელი წაუხდა.
- პატივცემულო ელენა მიხაილოვნა, იქნება
სხვა, უფრო პატარა კომპოზიტორი გეკითხათ?! - სთხოვა ნავროდსკაიას და ცხვირსახოცით შუბლზე
გამოცვარული ოფლი დაიმშრალა.
- როგორ, „ზაზუნას“ არ უკრავს? - ჰკითხა
გაკვირვებულმა ნავროდსკაიამ დეიდას და წარბები აზიდა.
მე
მივხვდი, რომ დადგა ის სანატრელი ჟამი ჩემს ცხოვრებაში, როდესაც საშუალება
მეძლეოდა თავი დამეხსნა მუსიკის მონობის უღლისაგან, რომელშიც ექვსი წლისამ შემაბა
დედაჩემმა და უმოწყალოდ
Saturday, March 5, 2016
Friday, March 4, 2016
Sunday, February 28, 2016
Saturday, February 27, 2016
Subscribe to:
Posts (Atom)